Na ringu bokserskim zdobył przydomek „Huragan”, dobrze obrazujący jego styl walki. Porywczy, ofensywny i waleczny, atakujący przeciwnika gradem ciosów, w którym trudno się odnaleźć – taki był mistrz z Krakowa, żołnierz, którego szlak bojowy podczas II wojny światowej prowadził przez północną Afrykę i Włochy.
Początki
Mieczysław Chrostek urodził się w 1912 r. w Krakowie i w tym mieście doszedł do pięściarskiego mistrzostwa. Pierwsza sekcja bokserska w Krakowie powstała w 1926 r. w klubie Cracovia, jednak istniała tylko dwa lata. Od 1928 r. pięściarze mogli ćwiczyć w sekcji WKS Wawel, gdzie zaczął trenować Chrostek. Jego ciężka praca i wrodzony talent zaowocowały w 1932 r., kiedy na mistrzostwach Polski zdobył srebrny medal w wadze koguciej. Finałową walkę przegrał z Aleksandrem Polusem, wielokrotnym mistrzem Polski. Wicemistrzostwo Chrostka publiczność przyjęła owacjami, a kapitan Polskiego Związku Bokserskiego zaliczył krakowskiego boksera do 10 najlepszych polskich pięściarzy. Nie było w tym przesady – w latach 30. Chrostek stawał na podium mistrzostw Polski aż siedem razy, zdobywając medale: złoty (1936, 1937), srebrny (1932, 1934, 1938, 1939) oraz brązowy (1933). Przez większość międzywojennej kariery pięściarz był związany z WKS-em Wawel. W 1939 r. na stałe zdecydował się zmienić barwy klubowe na Czarnych Lwów, lecz rozwój jego kariery sportowej przerwał wybuch II wojny światowej.
Mieczysław Chrostek jako jedyny przedstawiciel Krakowa przed wojną zdobył dwukrotnie tytuł mistrza Polski w wadze piórkowej. Wybierał ofensywny styl walki, dlatego idealnie pasował do niego przydomek „Huragan”. Źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe
Wojenne losy
We wrześniu 1939 r., w wieku 27 lat, Chrostek dołączył do armii i uczestniczył w walce z niemieckim agresorem. 19 września przekroczył wraz z oddziałem granicę węgierską i został internowany w obozie w mieście Sárvár. Węgrzy byli na ogół życzliwi, ale kilku z nich kpiło z przegranej wojny obronnej Polski z Niemcami. Bokser wystąpił w obronie honoru polskiego żołnierza: wyzwał na pięściarski pojedynek całą miejscową drużynę Larenti. Zmierzył się z węgierskimi bokserami od wagi lekkiej do półciężkiej w 10 walkach i każdą z nich wygrał, choć – jak wspominał – sam był wtedy na pograniczu kategorii lekkiej i półśredniej.
W 1940 r. przez Zagrzeb i Saloniki pięściarz przedostał się do tureckiego Mersina. Tam wsiadł na pokład polskiego statku „Warszawa”, ewakuującego żołnierzy do Palestyny, gdzie koncentrowało się polskie wojsko. Zanim jednak statek odpłynął z tureckiego portu, obecni na pokładzie Polacy zaproponowali Chrostkowi, by zmierzył się w bokserskim pojedynku z przebywającym w mieście Mahmudem Ahbejem, który – jak twierdzili – był zwycięzcą Turnieju Bałkańskiego i mistrzem Turcji. Pięściarze walczyli na pokładzie, marynarze przygotowali ring z lin okrętowych, a pojedynek rozpoczęło uderzenie młotkiem w patelnię, imitujące gong. Walka trwała pięć rund i początkowo Chrostkowi trudno było opanować grad ciosów, którym zasypał go turecki bokser. Stopniowo jednak Polak zaczął zdobywać przewagę i mecz zakończył się jego zwycięstwem poprzez techniczny nokaut.
Pod koniec 1940 r. Chrostek dotarł do portu w Hajfie, gdzie dołączył do Brygady Strzelców Karpackich. Następnie trafił do Egiptu; nadzorował tam obóz włoskich i niemieckich jeńców. W lipcu 1941 r. został przydzielony do Pułku Ułanów Karpackich, który skierowano do obrony Tobruku. To istotne miasto portowe, położone w północnej Afryce, próbowała zdobyć armia niemiecka pod dowództwem gen. Erwina Rommla. Podczas walk polski bokser wielokrotnie wsławił się odwagą, biorąc udział w nocnych atakach na wroga.
Po wygranej przez Polaków bitwie i zdobyciu wzgórza Ras el-Medauar Chrostek został przydzielony do służby przy gen. Władysławie Sikorskim i razem z oddziałem przez rok przebywał w Iraku. Na początku 1944 r. polskie oddziały przetransportowano do Włoch, gdzie toczyły się zacięte walki. Podczas podróży pięściarz z Krakowa pojedynkował się z angielskim bokserem, którego znokautował już w trzeciej rundzie. Za to zwycięstwo otrzymał dodatkowe dni urlopu. Wykorzystał je po przybiciu do portu w Taranto: wyjechał do szpitala wojskowego w Palagiano, w którym służbę pielęgniarską pełniła jego narzeczona – poznana w Iraku w 1942 r. Wanda Pasławska. Pobrali się 6 stycznia 1944 r. Po ślubie Chrostek niezwłocznie wrócił do oddziału. Został on skierowany do walk nad rzeką Sangro, następnie brał udział w ciężkich walkach o Monte Cassino i w zdobywaniu twierdzy Falconara.
I co dalej…
Na początku 1945 r. boksera przeniesiono do Egiptu i skierowano do szkolenia żołnierzy oraz trenowania drużyny bokserskiej, którą utworzono w Brygadzie. Po awansie na wachmistrza Chrostek przez rok stacjonował we Włoszech, skąd wraz z żoną przeniósł się do Anglii. Tam urodził się ich pierwszy syn. W 1947 r. małżeństwo zdecydowało się na powrót do rodzinnego miasta pięściarza – Krakowa.
Mistrz bokserski został uhonorowany Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, odznaczeniem za bitwę o Tobruk, Gwiazdą Afryki i Italii, angielskim medalem za wojnę 1939–1945, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi. Aż do swej śmierci mieszkał w Krakowie. Jego życiorys jest przykładem niebywałego poświęcenia w walce o wolną ojczyznę, w której wzięli udział także polscy sportowcy.
Finaliści indywidualnych mistrzostw w boksie w Poznaniu (1934 r.). W pierwszym rzędzie klęczą: Antoni Czortek, Szapsel Rotholc, Tadeusz Rogalski, Kozłowski, Jerzy Rudzki, Mieczysław Forlański, Mieczysław Chrostek, stoi Janisław Sipiński. W drugim rzędzie: Adam Seweryniak, Stahl II, Bolesław Leoniak, Witold Majchrzycki, Walery Karpiński, Roman Antczak, Aleksander Chistowski, Stanisław Piłat. Źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe
